 |
|
|
 |
|
|
|
||||||||||||
M.Ö.220 ~ |
||||||||||||||||||
|
||||||||||||||||||
|
|
|
|
|
|
|
|
|||
 |
||||||||||
| Bir ruh geliyor, ruhlar geliyor | ||||||||||
|
|
||||||||||
|
Bin sene önce Âlim Yusuf’*un bir elinde elem, bir elinde kalem “Devleti nasıl idare etmek gerekiyor?” “Baht getirici şey – ilim – bilimdir” yazdığı anındaki “ruh” geliyor. Çin seddinden, Tuna nehri boylarına kadar Avrupa’ya kadar, Karış karış gezerek Türk’ün kardeşlik duygularının Asil derinliklerine inerek, Fikir cevherlerinden, Dil elmas, zümrüt mücevherlerinden, Bir demek çiçek yapıp dünya’ya hediye ettiği gün, Kaşkarlı Mahmud’un O, günün ruhu geliyor * * * Büyük önder Atatürk’ün, Çanakkale’ye yürürken arğımak at üstünde: -Ben sizleri ölüme götürüyorum! sesi… O an, peşinden gitmekte olan milyonlar… İşte o ruh geliyor!.. * * * Gümüş saçlı nine, şalvarlı gidiyor büyük azimle… omzunda genç erkekler kaldıramaz kocaman top mermisi, korku nedir, yorulmak nedir? Bilmiyor…. Ya da unutmuş … Tek dileği: ay-yıldızlı bayrağı yıkılmasın! Vatan elden gitmesin! Omuzunda bir koyun büyüklüğünde top mermisi…. İşte o ruh geliyor… * * * Padişah Sultan Mehmet, fakir-fukara kıyafetini (elbisesini) giyerek bir sabah şehri geziyor, gözetiyor. Ekmekçiden bir ekmek satın alıyor. Dolaşıp dönüp, tekrar bir ekmek satın almak istediğinde, ekmekçi nezaketiyle: “Beyim, ne olur öbür ekmekçiden al. O, sabahtan bu yana henüz siftah yapmadı. Ben siftah yaptım…” Padişah: “Böylesine insaflı, birbirini düşünen halkım varken ben İstanbul’u alamaz mıyım!” diyor ve beyaz tolpar atına binerek “Allah Allah” deyip İstanbul’u alıyor. İşte o ruh geliyor!
Çanakkale harp meydanında yaralı bir Türk askeri, yırtıp kendi gömleğinden Fransız yaralı askerin yarasına bağlıyor. Bunu gören İngiliz gazeteci soruyor: “Neden böyle yapıyorsun?..” Türk askeri cevap veriyor: -“Bunun bir annesi varmış. Anneciği ile yüz görüşsün istiyorum… Benim nasılsa, annem babam yok.” Her ikisi de ölüyor. Fakat insanlık destanı kalıyor… *** Geniş cadde, iki yanında, Temiz ırmak, Akıyor gözyaşı gibi billursu Sanki Güneş ışığı ile suyun minnacık dalgaları oyun oynuyor. Her ırmağın iki tarafında uzun boylu dimdik Suvadan ağaçları (ak tirek kök tirekler) (ak kavak) Caddelerde bayram havası…. Şenlik havası Zafer nağmesi Zafer kazanan milli ordu cenkçilerine (askerlerine) Sarılan güzeller Anneler… Bembeyaz sakallarda yuvarlanan heyecan gözyaşı… Mis gibi kokulu gül-çiçek yağmuruna tutulan Doğu Türkistan Milli ordusunun askerleri – savaşçıları İşte o dakikalardaki ruh geliyor (Ama o bayram, samanın üstündeydi. Altında ise cellat Stalin ile Mao’nun koyuverdiği zehirli su vardı.) *** Tam sekiz gün oldu, Bir fincan sıcak çay görmedi askerler Ormanlarda, bozkırlarda, çamurda 8 gece-gündüz hiç dinmek bilmedi ahmak ıslatan yağmur Bataklığa batmış kamyon (üstünde cephanelik) Çekiyor asker omzundaki çelik halat Ter taneleri, yağmur damlacıkları yıkıyor çelik vücutları Boydan boya….
Yine de yetiyor iki kelime Bunlar dünyanın en mutlu, en bahtiyar, en yüksek ruhlu insanı yapmaya… “Vatan için… Halk için….” Bataklıktan çıkar çıkmaz düz ovaya Ne gördü biliyor musunuz? Hormon yemiş böcek gibi gelmekteydi Düşmanın (Çankayişeğin) Tankları Komutan bir şey söyledi galiba, duyamadım. Duyduğum şey: Bütün askerlerin: - Ben, ben, ben… - Ben, benim, ben…. sesleriydi… Şaşırdım. Bir elmayı “Sen ye, sen, sen, hayır ben yemem, sen, sen…” birbirine atan Bu askerlere ne oldu ki?! Bir şeyi ben, ben … diye çekişiyor? Şimdi anladım (Ah benim her şeyi geç anlayan kabak başım)( Bombayı göğsüne bağlayıp tank altına girmek için “ben, ben, benim…” diyormuşlar. Düşman tankları yaklaşıyor. Komutan yıldırım hızıyla 5 yiğite izin veriyor. O beş kahraman içinde, masmavi gözlü Şevket isimli bir Tatar yiğidi de var idi. İşte o ruh geliyor. * * * Vietnamlı bir gazi (savaşta bir ayağından ayrılmış) anlatıyor: “-Yakınlarımızı, elimizi, ayağımızı, gözümüzü kaybettik. Ama, müstakilliğimizi, bağımsızlığımızı kaybetmedik Hepimiz bir niyet, bir vücut olduk. Güçlünün üstünden galip geldik.” O ruh geliyor. * * *
Sinirlenen karınca, Avcının ensesinden, bacağından, Bir ısırmış, bir ısırmış Avcının çuvalından, yeni avladığı arslan kaçmış (Karınca ile arslan arkadaşmış) Karınca ruhu geliyor! *** Asıl geleneksel ruhlarını kaybeden, kümeslerde sadece Karın doyurmaktan başka hiçbir şey Düşünemeyen, evcilleştirilen güvercinler, Yeni gelen ruhtan nasibini alarak, “Yabani güvercin”ler ile beraber masmavi gökyüzünde Ahenkle uçmaya başlıyor. * * * Fen ilminin henüz araştırıp bulamadığı şeyler var: Yerin kulağı var. Kapalı zindanlardaki Çin işkencesinde, Şehit düşen bahadırlarımızın sözleri, feryatları Yerin kulağıyla Magmalara gitmişler Magmalar volkan atıyor Şehit ruhları semalarda, Baht kuşu olup konuyor başımıza Ruhlar geliyor! 02/05/2008
Zeynure ÖZTÜRK
|
||||||||||
© ETIC. Her Hakkı Saklıdır. Son Değişiklik: 09.05.2008 13:51 Hazirlayan: A. Karakash |
||||||||||